கவிதை
ஒரு பூங்காவின் புலம்பல்
நீல பத்மநாபன்
அந்நாளிலிருந்தே, ஆனந்தசயனம் கொள்ளும்
காற்றுவாங்க என்னை மட்டும் விட்டு வைத்திருந்தனர்......
தேச பிதா கூட அவர் நெடும்பயண பாதையில்
ஆயுத்தமாக்கியிருக்கிறார் ஓர் நாள்......
எல்லோரும் இந்நாட்டு மைந்தராயினர்...
இறக்கி வைக்கலாம், பரஸ்பரம் பங்கு வைக்கலாம்..,
“மந்திரி மாளிகைகள், பணம் படைத்தோர்
கடைத்தெரு பக்கம் நாதியற்று கிடந்த
சுற்றியுள்ள ஆரவாரத்தினிடையிலும் அமைதித்தீவென
கிடைத்ததில் அகம் குளிர்ந்து ஒலி பெருக்கித்
துணையோடு தம் கைவரிசையை
அமர்க்களப்படுத்தத் துவங்கினர்.....
பொதுமக்களுக்கிரங்கிய ஒரு அரசியல் பிரமுகர்
விமுக்தியுறச்செய்து போராட்டக்களம்
அங்கிருந்து அப்புறப்படுத்த பிதாமஹன்
காட்டிய அறப்போர் பாணியில் உண்ணாநோன்புக்கு
இவ்விடத்தில் வந்து சேர.......
போராட்டக்களம் செயலக வாசலிலிருந்து
நெருப்பு..... ஒலிமாசின் கோர தாக்கலில்
இங்கிருந்து தப்பித்துக்கொண்டு என்னைப்போல்
போதித்தேனே....,அதை ஏன் மறந்தனர்.......?”
